سلوک حسین(ع) / ۳
رویکرد واحد ائمه معصومین(ع) در قبال واقعیت‌های جامعه + صوت
عضو هیئت‌علمی دانشگاه امام صادق(ع) بابیان اینکه تفاوت در عملکرد جدا از تعارض در عملکرد است، گفت: رویکرد رفتاری و عملی ائمه معصومین(ع)، کاملاً واحد است.
به گزارش ایکنا، به مناسبت ایام اربعین حسینی، پای درس گفتار «سلوک حسین(ع)» از زبان عباس تقویان، عضو هیئت‌علمی دانشگاه امام صادق(ع) نشسته‌ایم تا مروری بر درس‌های عملی از زندگی و سیره امام حسین(ع) برای زندگی امروز بشر داشته باشیم.
عباس تقویان در سومین قسمت از این مجموعه به موضوع «رویکرد واحد رفتاری ائمه معصومین(ع)» پرداخت که مشروح آن را در ادامه می‌شنوید و می‌خوانید.
«بین حضرات معصومین(ع) از ابعاد شخصیتی بینونت و جدایی وجود ندارد. وجود اقدس امام حسین(ع) یکی از قله‌های عصمت و نسخه عینی رفتاری برای ما مسلمانان است. اگرچه ما شخصیت امام حسین را بیشتر از منظر حماسی و رویکرد عاشورایی مورد توجه قرار دادیم، اما باید این بزرگوار را در آیینه کل زندگی‌شان، چه در زمان کودکی و چه در زمان نوجوانی و جوانی مورد تأمل قرار دهیم.
ما اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) را وجود‌های مکمل یکدیگر می‌دانیم، اگرچه در قطعه‌ای از تاریخ هرکدام از حضرات معصومین زندگی می‌کردند و متناسب با شرایط مکان و زمان نوع رفتار مشخصی از خودشان بروز و ظهور دادند، اما در کلیت مفهومی بین رفتار معصومین(ع) هیچ جدایی و بینونتی وجود نداشت. اتفاقاً با بررسی شخصیت ائمه معصومین(ع) در هر مقطع تاریخی که ظهور کردند، به این نتیجه معرفت‌شناختی عمیق می‌رسیم که حضرات در برخورد با واقعیت‌های جامعه رویکرد‌های متفاوتی داشتند، اما این رویکرد‌ها متعارض با یکدیگر نبوده است. تفاوت در عملکرد جدا از تعارض در عملکرد هست و با این نکته می‌توانیم پاسخی به سؤالات و شبهاتی دهیم که بعضاً معاندین مطرح می‌کنند؛ اینکه چرا امام حسین(ع) قیام کرد و امام حسن مجتبی(ع) صلح کرد؟ چرا امیرالمؤمنین رفتار مشخصی با معاویه در پیش گرفت و با او از سر برخورد و تقابل درآمد، اما صادقین(امام باقر(ع) و امام صادق(ع)) با خلفای جور رویکرد غیر تقابلی داشتند؟
اگر یک نگاه عمیق تاریخی به زمان اهل‌بیت(ع) داشته باشیم، متوجه خواهیم شد که شرایط سیاسی و اجتماعی دوران اهل‌بیت(ع) بسیار متفاوت بوده است. مثالی که در ارتباط با امام حسن مجتبی(ع) مطرح کردیم و مسئله صلح ایشان یکی از نمونه‌های برجسته تاریخی موجود است. سیدالشهدا(ع) زمانی که برادر بزرگوارشان در قید حیات بودند و با معاویه صلح‌نامه امضا کردند، حاضر بودند. وجود اقدس امام حسین(ع) ۱۰ سال در زمان حیات امام حسن مجتبی(ع) برقرار بود و در ذیل امامت برادر بزرگوارشان حضور داشتند و این صلح‌نامه و پیمان را پذیرفتند و حتی تا ۱۰ سال بعدی که حضرت پس از شهادت برادر بزرگوارشان در قید حیات بودند، متعرض این پیمان نشدند.
همان‌طور که مستحضر هستید، امام حسین(ع) بعد از شهادت امیرالمؤمنین(ع) ۲۰ سال در قید حیات بودند که ۱۰ سال از این 20 سال در زمان حیات امام حسن مجتبی(ع) بود و ۱۰ سال مابقی بعد از شهادت برادر بزرگوارشان بود. این نهایت روشن‌ضمیری و روشن‌بینی امام حسین(ع) را نشان می‌دهد که آنچه امام بر حق زمانشان یعنی امام حسن مجتبی(ع) به‌درستی تشخیص داده بودند را به همان منوال عمل کردند و تا پایان به آن پایبند بودند.
در جمع‌بندی موارد به این نتیجه می‌رسیم که رویکرد رفتاری و عملی ائمه معصومین(ع) رویکرد کاملاً واحدی است، منتهی با تاکتیک‌ها و نوع نگاه‌های مختلف نسبت به واقعیت‌های جامعه.»
در ادامه صوت این جلسه را خواهید شنید:
مطالب مرتبط
