امام حسن مجتبی(ع) جلوه؛ کرامت، صبر و اخلاق نبوی

به گزارش ایکنا از خراسان رضوی و به نقل از آستان نیوز، فروغ نیلچی‌زاده، کارشناس دینی و سخنران حرم مطهر رضوی، در ویژه برنامه جشن شب میلاد کریم اهل بیت(ع) حضرت امام حسن مجتبی(ع) که با حضور جمعی از بانوان زائر و مجاور در رواق نجمه خاتون حرم مطهر رضوی برگزار شد، اظهار کرد: کرامت و بخشندگی از مهمترین ویژگی‌های اخلاقی امام حسن مجتبی(ع) بود. ایشان حتی نسبت به دشمن‌ترین دشمنان خود نیز با کرامت و بخشنده بودند.

وی تصریح کرد: کرامت و بخشندگی این امام همام به حدی بود که هر فقیر و مسکینی که به ایشان مراجعه می‌کرد یک شبه غنی و ثروتمند می شد. سیره امام مجتبی(ع) در حیطه کرامت شبیه افسانه بود. چرا که او بخشندگی را از جدش محمد مصطفی(ص)، پدرش امیرالمؤمنین(ع) و مادرش فاطمه زهرا(س) آموخته بود.

رسیدگی به فقرا و نیازمندان

این کارشناس دینی بیان کرد: آنچه که در سیره امام مجتبی(ع) مشاهده می‌شود، رسیدگی به فقرا و نیازمندان است اما نه فقط فقیر و مسکین خاک‌نشین، بلکه هرکسی در هر جایی دست توسل به دامان این امام همام بزند از دریای کرامت ایشان بهره‌مند خواهد شد.

وی افزود: اما این امام کریم که بخشنده‌ترین و مهربان‌ترین افراد زمان خود بودند به خاطر عدم بصیرت مردم نسبت به امر ولایت تنهاترین افراد زمان خود نیز بودند چرا که مردم تحت تاثیر تبلیغات گسترده حکومت اموی علیه اهل بیت عصمت و طهارت، امام مجتبی(ع) را تنها گذاشتند.

این کارشناس مذهبی اظهار کرد: از آنجا که مؤمنان زمان امام حسن مجتبی(ع) تحلیل فکری درستی نداشتند، ایشان را به خاطر صلح با معاویه مذل المؤمنین خطاب کردند و می‌گفتند صلح امام حسن(ع) با معاویه موجب ذلت و خواری مؤمنان شده است.

وی بیان کرد: کسی که به حقیقت ولایت اهل بیت(ع) ایمان داشته باشد، می‌داند امام معصوم(ع) در هر زمان بهترین تصمیم را می‌گیرد و به گونه‌ای که به صلاح مؤمنین است عمل می‌کند و مؤمن واقعی در هر زمان امر ولایت را بی چون و چرا اطاعت می‌کند.

عابدترین انسان زمان

نیلچی‌زاده در ادامه ابراز کرد: به اذعان دوستان و دشمنان، امام مجتبی(ع) عابدترین مردم زمان خود بودند، به طوری که در برخی از روایات آمده که ایشان 30 مرتبه با پای پیاده و در نهایت تواضع و خشوع به زیارت خانه خدا رفتند.

وی بیان کرد: با اینکه ایشان عابدترین مردم زمان خود بودند، اما در مواجهه با خلق خدا نیز بسیار مهربان و خوش‌رو بودند و توجه به اعمال عبادی ایشان را از رسیدگی به مردم باز نمی‌داشت.