تأثیرپذیری فرزند از محیط
در سیستم تربیتی صحیح، فرزندان به پدر و مادر خود به‌عنوان رب(پروردگار) اعتباری دلبسته می‌شوند، اما والدین بندهای دل فرزندان را آرام‌آرام باز کرده و به سمت موضوع اصلی که خداوند است، سوق می‌دهند، اگر فرزندان به غیر از خدا وابسته شوند، آسیب‌پذیر می‌شوند.
مسعود جان‌بزرگی، استاد تمام پژوهشگاه حوزه و دانشگاه در سلسله جلسات «تربیت فرزند براساس رویکرد درمان معنوی» که به همت ایکنای قم تولید شده است، به مصادیق تربیت معنوی می‌پردازد. در ذیل متن و ویدئوی هفدهمین درس ایشان از نظر می‌گذرد:
در روانشناسی بر این اصل معتقد هستیم که اگر دلبستگی ایمن بین فرزندان و والدین شکل بگیرد، در بیرون از کانون خانواده به کسی دل نمی‌بندد. درباره این موضوع، هنگام سفر به خارج برای تحصیل در مقطع دکتری همراه با خانواده، برای میزان تأثیرگذاری محیط بر دخترم که در آستانه جوانی قرار داشت، دچار نگرانی شدم. به همین منظور، نزد استادم رفتم و این موضوع را با او مطرح کردم. در پاسخ به نگرانی‌ام، از من پرسید «آیا تو پدر او هستی؟ فرزندت، تو و همسرت را به‌عنوان پدر و مادر دریافت می‌کند و ولایت شما را می‌پذیرد؟» گفتم «مطمئن نیستم» در ادامه گفت «اگر مطمئن نیستید، به سفر نروید، زیرا اگر آنان نقش والدگری شما را به‌خوبی درک کنند، محیط نمی‌تواند بر آنان تأثیر منفی بگذارد و خود را حفظ می‌کنند.»
بیشتر بخوانید:
- والدین؛ سازنده باطن فرزندان
- ناهماهنگی والدین در تربیت کودک + فیلم
- علامت نظم‌پذیری کودک
- اهمیت مشارکت کودکان در غذا خوردن+ فیلم
- تربیت کودک در موقعیت‌های بحرانی + فیلم
- آسیب‌ها و عوامل تهدیدکننده روان کودک + فیلم
قلب انسان، گرایش به بسته شدن و ذهن انسان، گرایش به بازماندن دارد. بنابراین، اگر دل به یک موضوع محکم بسته و ذهن آزاد باشد، روند طبیعی در زندگی انسان دنبال می‌شود. در سیستم تربیتی صحیح، فرزندان به پدر و مادر خود به‌عنوان رب(پروردگار) اعتباری دلبسته می‌شوند، اما والدین بندهای دل فرزندان را آرام‌آرام باز کرده و به سمت موضوع اصلی که خداوند است، سوق می‌دهند، اگر فرزندان به غیر از خدا وابسته شوند، آسیب‌پذیر می‌شوند، همان آسیب‌هایی که این روزها در اثر وابستگی جوانان به فضای مجازی و تلفن همراه شاهد هستیم که دیگر نیازی به حضور فرزندان در محیط بیرون از منزل نیست و شبکه‌های مجازی به خانه و اتاق خواب انسان‌ها آمده است.
در این شرایط بسیاری از والدین که نسبت به این مسائل آگاهی پیدا می‌کنند درصدد جبران برای فرزندانشان برمی‌آیند که باید گفت اگر فرزند زیر 15 سال دارید، برای برقراری دلبستگی ایمن با فرزندانتان اقدام کنید در غیر این صورت فرزند شما از سن تقبل و پذیرش (دوران نوجوانی به بالاتر) عبور کردند و فراهم آوردن این موقعیت دشوار است. اگرچه من به هیچ عنوان به این موضوع اعتقاد ندارم که انسان نمی‌تواند عمل خود را جبران کند، زیرا با مبانی فکری انسان‌ها سازگار نیست. ما بر این موضوع معتقد هستیم، به مرور زمان، بدی‌ها به خوبی تبدیل می‌شود، بنابراین والدین نگران نباشند.
در ایام کرونا و با توجه به تغییر محیط فرزندان از مدرسه به شبکه‌های مجازی آسیب‌های این محیط به مراتب بیشتر به چشم آمد، به‌عبارتی شاهد فرزندان فضای مجازی در این ایام بودیم. والدین می‌توانند، امروز و پس از عبور از دوران کرونا، برای تغییر محیط فرزندانشان تلاش کنند. ما معتقد هستیم که همه انسان‌ها در درون خود منابع خدادادی نهادینه‌شده دارند و والدین در صورت برقراری ارتباط با منابع الهی و درونی فرزندانشان می‌توانند مسیر اشتباه آنان را اصلاح کنند.
به‌طور مثال، والدین یک نوجوان که به‌علت وابستگی بیش از حد فرزندشان به فضای مجازی از او قطع امید کرده بودند، با قرار گرفتن در پروسه درمان معنوی که برای والدین او تنظیم کردیم، پس از گذشت دو سال، اهداف و برنامه و به‌طور کلی مسیر زندگی این نوجوان تغییر کرد. والدین، به منابع الهی وجودی فرزندشان دسترسی پیدا کرده و از آن برای تغییر مسیر نادرست زندگی‌اش بهره‌مند شدند. استفاده از منابع بیرونی برای کنترل فرزند نتیجه‌بخش نیست.
انتهای پیام
