تمثیل در بیان آنکه دعای کافران در گمراهی است
کسی که غیر خدا را می‌خواند به تشنه‌ای تشبیه شده است که دو دست خود را در مقابل آب (بر سر چاه) دراز کرده تا آب بنوشد و البته هیچ آبی به دست او نخواهد رسید و درخواست‌های کافران و غافلان چنین است.
۳۶۵ روز در صحبت قرآن نوشته استاد حسین محی‌الدین الهی قمشه‌ای، کتاب چهارم از مجموعه کتاب‌های جوانان و فرهنگ جهانی است. این مجموعه با هدف شناساندن فرهنگ و ادبیات به جوانان اولین بار سال ۱۳۹۰ به همت نشر سخن تدوین منتشر شده است.
کتاب «۳۶۵ روز در صحبت قرآن» ۳۶۵ قطعه کوتاه و بلند از قرآن برای آشنایی جوانان با تعلیمات فراگیر قرآن انتخاب شده و کوشش شده است که این گنجینه تصویری از ابعاد گوناگون کلام آسمانی برای مخاطب ترسیم کند.
این کتاب، تفسیر در معنی اصطلاحی کلمه مانند تفاسیری چون کشاف و مجمع البیان و امثال آن نیست، بلکه بیشتر انعکاسی از کتاب وحی در ادب عرفانی فارسی و اسلامی است و نگاهی دارد به قرآن از دیدگاه ادبی، زیباشناسی و اخلاقی، اجتماعی و عرفانی.
گروه اندیشه ایکنا به منظور بهره‌مندی مخاطبان خود از این گنجینه قرآنی و ادبی اقدام به انتشار قطعههایی از کتاب «در صحبت قرآن» کرده است. نودمین قسمت از تحفه این کتاب با عنوان «تمثیل در بیان آنکه دعا کافران در گمراهی است» تقدیم مخاطبان گرامی می‌شود.
لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ وَالَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لَا يَسْتَجِيبُونَ لَهُمْ بِشَيْءٍ إِلَّا كَبَاسِطِ كَفَّيْهِ إِلَى الْمَاءِ لِيَبْلُغَ فَاهُ وَمَا هُوَ بِبَالِغِهِ وَمَا دُعَاءُ الْكَافِرِينَ إِلَّا فِي ضَلَالٍ ﴿۱۴رعد﴾
دعوت خدا و رسولانش به حق و حقیقت است (و هر وعده که او از لطف و احسان کند صدق محض است) اما کسانی که غیر خدا را فرا می‌خوانند هیچ پاسخی نخواهند شنید و مَثل ایشان مانند آن کسی باشد که بر سر چاهی دست دراز کند و طلب آب نمایند که هرگز دستش به آب نرسد و دعا و طلب کافران راهی جز به گمراهی و محرومیت ندارد(14)
نقش دلپذیری است از تمثیلات بدیع و بصیرت آفرین الهی در بیان چگونگی دعوت حق یعنی خدای را خواندن و دعوت غیر او یعنی از باطل استمداد جستن. در این تمثیل حال کسی که غیر خدا را می‌خواند به تشنه‌ای تشبیه شده است که دو دست خود را در مقابل آب (بر سر چاه) دراز کرده تا آب بنوشد و البته هیچ آبی به دست او نخواهد رسید و درخواست‌های کافران و غافلان چنین است که می‌خواهند به صرف خواست به مطلوب نائل شوند در حالی که مطلوب را باید کسب کرد و کسب را وسیله باید و آن افکندن دلو در چاه است.
تاکید آیه بر قانون علیت است که برای به دست آوردن هر چیز باید چنگ در اسباب زد، چنانکه اگر کسی بخواهد خطاط شود چله نمی‌نشیند و به قدیسان متوسل نمی‌شود بلکه باید نزد استاد رود و در عین حال موهبت را از خدا داند.
